Παραβίαση δεδικασμένου. Καταδίκη για την ίδια πράξη (οφειλή στο Δημόσιο) υπό διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό

ΑΠ 357/2013 (Ποιν) : Παραβίαση δεδικασμένου. Καταδίκη για την ίδια πράξη (οφειλή στο Δημόσιο) υπό διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό. "Κατά το άρθρο 57 παρ. 1 και 3 του ΠΚ "αν κάποιος έχει καταδικαστεί αμετάκλητα ή αθωωθεί ή έχει πάψει ποινική δίωξη εναντίον του, δεν μπορεί να ασκηθεί και πάλι εις βάρος του δίωξη για την ίδια πράξη, ακόμη και αν δοθεί σ' αυτή διαφορετικός νομικός χαρακτηρισμός. Αν παρά την πιο πάνω απαγόρευση ασκηθεί ποινική δίωξη, κηρύσσεται απαράδεκτη λόγω δεδικασμένου". Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι για την ύπαρξη δεδικασμένου, που ιδρύει τον από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. ΣΤ λόγο αναιρέσεως, πρέπει να συντρέχουν: 1) αμετάκλητη απόφαση (ή βούλευμα) που αποφαίνεται για τη βασιμότητα ή μη της κατηγορίας ή παύει οριστικά την ποινική δίωξη για μία αξιόποινη πράξη, 2) ταυτότητα προσώπου και 3) ταυτότητα πράξεως ως ιστορικού γεγονότος στο σύνολο του, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ενέργεια ή παράλειψη του δράστη αλλά και το αξιόποινο αποτέλεσμα που προκλήθηκε από αυτή. 

Στην προκειμένη περίπτωση από τα έγγραφα της δικογραφίας προκύπτουν τα εξής: Με την 23722/2011 απόφαση του Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών, που κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το 98/13/31/1/2013 πιστοποιητικό της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, ο κατηγορούμενος και ήδη αναιρεσείων Β. Δ., καταδικάστηκε, κατ' έφεση, για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο, κατ' εξακολούθηση (άρθρα 98 του ΠΚ, 25 του Ν. 1882/1990) σε φυλάκιση δέκα (10) μηνών, η οποία ανεστάλη για τρία χρόνια. Η καταδικαστική αυτή απόφαση περιελάμβανε και δύο (2) μερικότερες πράξεις, οι οποίες αφορούσαν μη απόδοση ΦΠΑ προς το Δημόσιο και συγκεκριμένα 21.882,45 ευρώ για την χρονική περίοδο από 1/1/1997 έως 31/12/1997 και 11.903,15 ευρώ για την χρονική περίοδο από 1/1/1998 έως 31/12/1998. Η οριστική βεβαίωση τούτων έλαβε χώρα από την ΙΖ Δ.Ο.Υ Αθηνών την 16/2/2007. Με την προσβαλλόμενη 27858/2012 απόφαση του Τριμελούς Πλημ/κείου, που εκδόθηκε κατ' έφεση, ο αναιρεσείων καταδικάστηκε και πάλι για τις ίδιες ως άνω δύο μερικότερες πράξεις της μη απόδοσης των ίδιων ως άνω ποσών ΦΠΑ στο Δημόσιο κατά τις ίδιες χρονικές περιόδους, αλλά υπό τον νομικό χαρακτηρισμό της μη αποδόσεως ΦΠΑ προς το Δημόσιο, κατ' εξακολούθηση (άρθρα 98 του ΠΚ και 18 του Ν. 2523/1997), σε φυλάκιση ενός (1) έτους, η οποία μετατράπηκε προς πέντε (5) ευρώ ημερησίως. Τοιουτοτρόπως, το Τριμελές Πλημ/κείο Αθηνών, καταδικάζοντας τον αναιρεσείοντα με την προσβαλλόμενη 27858/2012 απόφαση του, για πράξη για την οποία προηγουμένως είχε καταδικαστεί αμετακλήτως με την 23722/2011 απόφαση, παραβίασε τις περί δεδικασμένου διατάξεις του άρθρου 57 του ΚΠΔ και αναιρετέα κατέστησε την απόφαση του, κατά τον από την διάταξη του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. ΣΤ του ΚΠΔ λόγο αναιρέσεως, ο οποίος ερευνάται και αυτεπαγγέλτως από το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, κατ' εφαρμογή του άρθρου 511 του ΚΠΔ. Επομένως, πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να κηρυχθεί απαράδεκτη η ποινική δίωξη κατά του αναιρεσείοντος για την πράξη για την οποία καταδικάστηκε (άρθρο 57 του ΚΠΔ). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ :

Αναιρεί την 27858/2012 απόφαση του Τριμελούς Πλημ/κείου Αθηνών.
Κηρύσσει απαράδεκτη την ποινική δίωξη κατά του Β. Δ. του Ν., για την πράξη της μη απόδοσης ΦΠΑ στο Δημόσιο, κατ' εξακολούθηση (άρθρο 98 του ΠΚ και 18 του Ν. 2523/1997), που φέρεται ότι τελέστηκε από αυτόν στην Αθήνα στις 21/2/1998 και 21/2/1999, η οποία οριστικοποιήθηκε στις 16/2/2007 από την ΙΖ Δ.Ο.Υ Αθηνών". (areiospagos.gr)